Κεφάλαιο Πρώτο
Ο Πλάτωνας και η Ιωάννα είναι δυο μέσης ηλικίας ήσυχοι άνθρωποι που ζουν σε μια παλιά μονοκατοικία στις Τζιτζιφιές.
Και οι δυό απο τα γεννοφάσκια τους κιόλας είχαν πάρει καλλιτεχνική παιδεία. Η Ιωάννα έχει σπουδάσει κλασσικό μπαλέτο, ζωγραφική και μουσική. Ο Πλάτωνας ιστορία της Τέχνης, Φιλοσοφία και Θέατρο.
Με τις σπουδές όμως τα χρόνια πέρασαν και η προσωπική τους ζωή έμεινε πίσω. Κανένας απο τους δύο δεν κατάφερε να δημιουργήσει δική του οικογένεια.
Κάπου κάπου μέσα τους ένιωθαν μαγκούφηδες αλλά κανείς δεν το πρόσεχε αυτό. Όλοι όσοι τους γνώριζαν έβλεπαν ένα αξιολάτρευτο δίδυμο γεμάτο όρεξη για ζωή και για μάθηση.
«Ονειρεύεσαι πολιτιστική ομάδα αλλά θα έπρεπε να έχεις ήδη έτοιμο το μέρος που θα τη στεγάσεις...» μουρμούριζε συνέχεια η κυρία Ιωάννα στον αδερφό της.
«Να μη σε νοιάζει αυτό», της αντέτεινε με ηρεμία ο κύριος Πλάτωνας. « ένας πραγματικός καλλιτέχνης μπορεί να μεγαλουργήσει σε οποιοδήποτε μέρος. Κι ο συνονόματος μου ο Πλάτωνας δίδασκε περπατώντας. Περιπατητική μέθοδος αν εχεις υπ’όψιν σου..ξύπνα Ιωάννα. Η Τέχνη θέλει αέρα και ελευθερία για να αναπτυχθεί...»
«Αέρα έχουν πάρει τα μυαλά σου μου φαίνεται .Τι κάθομαι και ασχολούμαι ήθελα να ΄ξερα.
και για να εξηγούμαστε εγώ χορό στη μέση του δρόμου δεν διδάσκω.» είπε και βγήκε νευρικά απο το
δωμάτιο.
Φύσηξε ξεφύσηξε ο κύριος Πλάτωνας όλη την Αθήνα γύρισε με τα πόδια αλλά δεν βρήκε πουθενά ένα μέρος για να στεγάσει την πολιτιστική ομάδα που τόσο ποθούσε.
Τα ενοίκια είχαν ανέβει στα ύψη και σίγουρα η τσέπη του δεν θα μπορούσε να αντέξει ένα τέτοιο έξοδο. Παρ’όλα όμως τα εμπόδια που του είχαν τύχει στη ζωή του εκείνος δεν σταμάτησε να ονειρεύεται .Το ίδιο έκανε και τώρα.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Θα μπορούσε να προσποιηθεί ότι είχε βρει το μέρος που χρειαζόταν ακόμα κι αν δεν το έχει βρει.
Έξυνε το γένι του μήπως παρ’ελπίδα του κατέβει κάποια ιδέα. Μήπως μπορέσει να ξεμπλέξει απο το ψέμα του. Τα χε κάνει όντως θάλασσα όπως του έλεγε η αδερφή του;
Την προηγούμενη εβδομάδα είχε ζητήσει ο ίδιος να παρευρεθεί στη συνέλευση γονέων και κηδεμόνων του δημοτικού σχολείου της γειτονειάς του ώστε να πείσει τους γονείς να δώσουν άδεια στα παιδιά τους να συμμετέχουν στην πολιτιστική του ομάδα.
Η φωνή του ήταν ανέκαθεν γλυκιά και μειλήχια αλλά όταν ήθελε να πείσει κάποιον τότε ήταν που επαιρνε αμέσως την όψη ενός σοφού γέροντα που διηγείται ιστορίες.
Με την αδερφή του βέβαια ήταν κομμάτι δύσκολο αυτό και πάντα κατέληγαν να καυγαδίζουν. Τους γονείς των παιδιών πάνως τους είχε πείσει όλους.
Μάλιστα ο δάσκαλος της μουσικής ήταν τόσο ενθουσιασμένος με την πρόταση που θα προσφέρθηκε να του χαρίσει την τελευταία ώρα του μαθήματος για να μιλήσει με τα παιδιά. Συμφώνησε λοιπόν κι ο διευθυντής και να λοιπόν που έφτασε ο Πλάτωνας μια μέρα πριν την συνάντηση να γυρνά όλη την Αθήνα και ακόμη να μην έχει πετύχει το σκοπό του.
''έξυπνη νύξη
των παππούδων η ρήση
σε άγχους κρίση
βαλ'το κεφάλι κάτω απ'τη βρύση
Άνοιξε πορτα 'μα έξω μην βγεις
πριν απ'τον φόβο απαλλαχτείς
Σήκω περπάτα
την αθωότητα κράτα
για ασπίδα στον κόσμο που ζεις
ότι αγαπάς άστο ν' ανθίσει - άστο να ζήσει
με αυτά ξεκίνα τη διαδρομή
και τίποτε άλλο μην πάρεις μαζί''
Ήταν οι συμβουλές και υποδείξεις ενός γέροντα που είχε φυλάξει στο σακίδιο της μνήμης του. Κάτι στιχάκια που είχε μισογράψει ο ίδιος όταν σχεδίαζε το μέλλον του. Θα το ρισκάρω είπε κι ότι βγει. Ένιωθε ξανά το αίμα του να κυλάει με ορμή στις φλέβες του σαν να ήταν παληκαράκι.
60 χρονών παληκαράκι....
Ο Πλάτωνας και η Ιωάννα είναι δυο μέσης ηλικίας ήσυχοι άνθρωποι που ζουν σε μια παλιά μονοκατοικία στις Τζιτζιφιές.
Και οι δυό απο τα γεννοφάσκια τους κιόλας είχαν πάρει καλλιτεχνική παιδεία. Η Ιωάννα έχει σπουδάσει κλασσικό μπαλέτο, ζωγραφική και μουσική. Ο Πλάτωνας ιστορία της Τέχνης, Φιλοσοφία και Θέατρο.
Με τις σπουδές όμως τα χρόνια πέρασαν και η προσωπική τους ζωή έμεινε πίσω. Κανένας απο τους δύο δεν κατάφερε να δημιουργήσει δική του οικογένεια.
Κάπου κάπου μέσα τους ένιωθαν μαγκούφηδες αλλά κανείς δεν το πρόσεχε αυτό. Όλοι όσοι τους γνώριζαν έβλεπαν ένα αξιολάτρευτο δίδυμο γεμάτο όρεξη για ζωή και για μάθηση.
«Ονειρεύεσαι πολιτιστική ομάδα αλλά θα έπρεπε να έχεις ήδη έτοιμο το μέρος που θα τη στεγάσεις...» μουρμούριζε συνέχεια η κυρία Ιωάννα στον αδερφό της.
«Να μη σε νοιάζει αυτό», της αντέτεινε με ηρεμία ο κύριος Πλάτωνας. « ένας πραγματικός καλλιτέχνης μπορεί να μεγαλουργήσει σε οποιοδήποτε μέρος. Κι ο συνονόματος μου ο Πλάτωνας δίδασκε περπατώντας. Περιπατητική μέθοδος αν εχεις υπ’όψιν σου..ξύπνα Ιωάννα. Η Τέχνη θέλει αέρα και ελευθερία για να αναπτυχθεί...»
«Αέρα έχουν πάρει τα μυαλά σου μου φαίνεται .Τι κάθομαι και ασχολούμαι ήθελα να ΄ξερα.
και για να εξηγούμαστε εγώ χορό στη μέση του δρόμου δεν διδάσκω.» είπε και βγήκε νευρικά απο το
δωμάτιο.
Φύσηξε ξεφύσηξε ο κύριος Πλάτωνας όλη την Αθήνα γύρισε με τα πόδια αλλά δεν βρήκε πουθενά ένα μέρος για να στεγάσει την πολιτιστική ομάδα που τόσο ποθούσε.
Τα ενοίκια είχαν ανέβει στα ύψη και σίγουρα η τσέπη του δεν θα μπορούσε να αντέξει ένα τέτοιο έξοδο. Παρ’όλα όμως τα εμπόδια που του είχαν τύχει στη ζωή του εκείνος δεν σταμάτησε να ονειρεύεται .Το ίδιο έκανε και τώρα.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Θα μπορούσε να προσποιηθεί ότι είχε βρει το μέρος που χρειαζόταν ακόμα κι αν δεν το έχει βρει.
Έξυνε το γένι του μήπως παρ’ελπίδα του κατέβει κάποια ιδέα. Μήπως μπορέσει να ξεμπλέξει απο το ψέμα του. Τα χε κάνει όντως θάλασσα όπως του έλεγε η αδερφή του;
Την προηγούμενη εβδομάδα είχε ζητήσει ο ίδιος να παρευρεθεί στη συνέλευση γονέων και κηδεμόνων του δημοτικού σχολείου της γειτονειάς του ώστε να πείσει τους γονείς να δώσουν άδεια στα παιδιά τους να συμμετέχουν στην πολιτιστική του ομάδα.
Η φωνή του ήταν ανέκαθεν γλυκιά και μειλήχια αλλά όταν ήθελε να πείσει κάποιον τότε ήταν που επαιρνε αμέσως την όψη ενός σοφού γέροντα που διηγείται ιστορίες.
Με την αδερφή του βέβαια ήταν κομμάτι δύσκολο αυτό και πάντα κατέληγαν να καυγαδίζουν. Τους γονείς των παιδιών πάνως τους είχε πείσει όλους.
Μάλιστα ο δάσκαλος της μουσικής ήταν τόσο ενθουσιασμένος με την πρόταση που θα προσφέρθηκε να του χαρίσει την τελευταία ώρα του μαθήματος για να μιλήσει με τα παιδιά. Συμφώνησε λοιπόν κι ο διευθυντής και να λοιπόν που έφτασε ο Πλάτωνας μια μέρα πριν την συνάντηση να γυρνά όλη την Αθήνα και ακόμη να μην έχει πετύχει το σκοπό του.
''έξυπνη νύξη
των παππούδων η ρήση
σε άγχους κρίση
βαλ'το κεφάλι κάτω απ'τη βρύση
Άνοιξε πορτα 'μα έξω μην βγεις
πριν απ'τον φόβο απαλλαχτείς
Σήκω περπάτα
την αθωότητα κράτα
για ασπίδα στον κόσμο που ζεις
ότι αγαπάς άστο ν' ανθίσει - άστο να ζήσει
με αυτά ξεκίνα τη διαδρομή
και τίποτε άλλο μην πάρεις μαζί''
Ήταν οι συμβουλές και υποδείξεις ενός γέροντα που είχε φυλάξει στο σακίδιο της μνήμης του. Κάτι στιχάκια που είχε μισογράψει ο ίδιος όταν σχεδίαζε το μέλλον του. Θα το ρισκάρω είπε κι ότι βγει. Ένιωθε ξανά το αίμα του να κυλάει με ορμή στις φλέβες του σαν να ήταν παληκαράκι.
60 χρονών παληκαράκι....
