Αντί επιλόγου
Η Ηλειακή γη έχει διατηρήσει ακόμα και σήμερα την μαγεία της να προσφέρει έμπνευση με ένα τρόπο παράξενο γεμάτο μυστικισμό. Σε ταξιδεύει σε μονοπάτια της τέχνης, χαρίζει άφθονα τους καρπούς της φύσης στον εύφορα κάμπο της και σε κάνει να την ερωτευτείς. Είναι μια ζωντανή κοιτίδα πολιτισμού αλλά συνάμα είναι από τους πιο παραγωγικούς νομούς στην χώρα. Ο τόπος που για την αρχαιότητα ήταν ιερός, τώρα δέχεται το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Αυτή τη στιγμή απογυμνώνεται και από την τριτοβάθμια εκπαίδευση καθώς και τα δυο πανεπιστημιακά τμήματα του νομού που είχαν ιδρυθεί το 2019, η Μουσειολογία και η Γεωπονία, μεταφέρονται σε Πάτρα και Μεσολόγγι αντίστοιχα.
Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο, λέει ένα παλιό τραγούδι και ντύνει μελωδικά τις πιο πικρές αλήθειες. Μπορεί το 2022 οι στίχοι του 1965 να ακούγονται παράταιροι για την εποχή μας αλλά δυστυχώς κάποιοι από μας ίσως να μην ταιριάζουμε σε καμία εποχή. Όταν κοντεύει κανείς τα 40 ξέρει ότι η ζωή δεν είναι παραμύθι και τίποτα δεν χαρίζεται.. Πολλές φορές ένιωσα σαν να είμαι ανάμεσα σε λευκά και τροφαντά αμνοερίφια που τα πάνε για σφαγή. Όμως δεν πιστεύω στην ειμαρμένη και έχω μάθει να παλεύω στη ζωή μου, όσες αντίξοες συνθήκες και να παρουσιαστούν στο δρόμο μου.
Δεν θα μιλήσω όμως πάλι ούτε για τις αδικίες ούτε για την διάλυση της δημόσιας παιδείας ούτε για πολιτική. Μίλησα αρκετά γι΄ αυτά, μέσα από τα κείμενα που δημοσίευσα, σε συνεντεύξεις και ομιλίες όλο αυτό το διάστημα. Αγωνίστηκα με όποιον τρόπο μπορούσα για την παραμονή της σχολής Γεωπονίας στην Αμαλιάδα τουλάχιστον μέχρι την ολοκλήρωση των σπουδών μας. Ηττηθήκαμε.
Ο πολιτισμένος άνθρωπος φαίνεται λένε με τον τρόπο που θα αντιμετωπίσει την ήττα αυτή. Ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις του αν θα το αποδεχθεί και τι επιλογές θα κάνει; Επέλεξα λοιπόν να γράψω αυτό το κείμενο για αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου κλείνει τόσο απότομα.
Θέλω απλά να εκφράσω όλα αυτά που αισθάνομαι. Να γράψω για όλα αυτά που έζησα και αγάπησα με ένα ίσως όχι και τόσο συνηθισμένο τρόπο. Όχι δεν είναι επίκληση στο συναίσθημα. Είναι το δικό μου αντίο, στα όνειρα στους κόπους και τις ελπίδες.
Θέλω να μιλήσω για το ταξίδι που ξεκίνησε το 2019 όταν έδωσα για 3η φορά πανελλήνιες εξετάσεις και πέτυχα την εισαγωγή μου στη σχολή Γεωπονίας που είχε μέχρι χθες έδρα την Αμαλιάδα. Έδωσα εξετάσεις στο 27ο Γενικό Λύκειο Αθηνών στην περιοχή του Κολωνού στο κέντρο της Αθήνας. Δούλευα τότε σε τηλεφωνικό κέντρο εξυπηρέτησης πελατών. Στο τμήμα που αφορούσε την επίλυση ζητημάτων σταθερής τηλεφωνίας και συνδρομητικής τηλεόρασης. Παράλληλα μελετούσα για τις πανελλήνιες εξετάσεις έχοντας την πλήρη στήριξη και του συζύγου μου έχοντας από κοινού την πεποίθηση ότι η ανάγκη για γνώση δεν έχει όριο ηλικίας.
Ένα πτυχίο άλλωστε δεν εξασφαλίζει πάντα μια καλοπληρωμένη θέση εργασίας και ο ρόλος του Πανεπιστημίου δεν ήταν ποτέ αυτός. Τα εφόδια που αποκομίζει κάποιος από την καλλιέργεια του πνεύματος, είναι αυτά που αλλάζουν την ποιότητα της ζωής. Δουλεύουμε για τον βιοπορισμό μας και σπουδάζουμε για το πνεύμα και την ψυχή μας.
Ο δρόμος βέβαια αυτός ποτέ δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα κι αυτό το ξέρουν καλά όσοι τον έχουν σεργιανίσει. Οι κοινωνικές ανισότητες που υπάρχουν δυσχεραίνουν πολύ περισσότερο το δρόμο αυτό. Το κόστος μιας μετεγκατάστασης σε άλλη πόλη είναι υψηλό ειδικά για οικογένειες με χαμηλό εισόδημα. Πολλοί συμφοιτητές μου εργάζονται για να μπορέσουν να υποστηρίξουν τη διαβίωση τους.
Είναι εκείνος ο φοιτητής που εργάζεται εδώ και 21 χρόνια σε Γεωπονικό κατάστημα και συμπλήρωσε το μηχανογραφικό του με μοναδική επιλογή την πόλη της Αμαλιάδας.Την πόλη που εργάζεται και έχει δημιουργήσει οικογένεια και έχει καταφέρει να μη χρωστά κανένα μάθημα.
Είναι η κοπέλα που συγκέντρωσε 14.000 μόρια και πέρασε πρώτη στη σχολή.
Είναι η κοπέλα που ήρθε από το εξωτερικό για να σπουδάσει στην Ελλάδα, επέλεξε την Γεωπονία της Αμαλιάδας και έχει περάσει με επιτυχία όλα τα μαθήματα.
Είναι η κοπέλα που εργάζεται σε ψαροταβέρνα και κοιμάται λίγες ώρες παλεύοντας για ένα άρτιο αποτέλεσμα και το καταφέρνει.
Είναι η κοπέλα από το τμήμα των Τεχνολόγων Γεωπόνων που δουλεύει σε καφετέρια και παλεύει κι εκείνη να τελειώσει τη σχολή και να πάρει το πτυχίο της.
Είναι εκείνοι οι απόφοιτοι της σχολής που είναι επιτυχημένοι στο αντικείμενο που σπούδασαν και εργάζονται ως Γεωπόνοι στα καταστήματα και εργοστάσια των γύρω περιοχών.
Είναι οι μεταβατικοί φοιτητές που μετά την λήψη του πτυχίου των Τεχνολόγων Γεωπόνων παρακολούθησαν 12 επιπλέον μαθήματα για να λάβουν τον Πανεπιστημιακό τίτλο.
Τέλος είναι και όσοι έκαναν μεταπτυχιακό στο τμήμα μας έχοντας ως στόχο την συνέχεια της έρευνας και την πειραματική εξέλιξη.
Ναι σίγουρα υπάρχουν και φοιτητές που ενδιαφέρονται για τη φοιτητική ζωή, να περάσουν καλά, να αποκτήσουν εμπειρίες, να γνωρίσουν κόσμο. Όλα αυτά που μπορεί να επιθυμεί ένας έφηβος ή μια έφηβη που τώρα ξεκινά να μαθαίνει τον κόσμο. Όμως όλη αυτή ανεμελιά συνοδεύεται από ασφάλεια και βεβαιότητα που προέρχεται συνήθως από την οικονομική επιφάνεια της οικογένειας. Η πλειονότητα αυτών των φοιτητών, είτε η σχολή μεταφερθεί Μεσολόγγι είτε Χονολουλού, δεν θα έχει καμία διαφορά. Περισσότερα μέρη να γνωρίσουν, περισσότερος τουρισμός. Και κάθε χρόνο να μετακόμιζε η σχολή σε άλλη πόλη, θα ήταν μια χαρά ευτυχισμένοι. Άλλος πληρώνει.
Θέλετε όμως να ακούσετε μια πικρή αλήθεια; Ποιοι φοιτητές είναι αυτοί που διαπρέπουν ακαδημαϊκά παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν; Είναι αυτοί που κοπιάζουν και ξέρουν ότι αγωνίζονται καθημερινά για να αποκτήσουν αυτό το πτυχίο.
Είναι όλα εκείνα τα ξενύχτια αγκαλιά με το λαπτοπ για τις εργασίες της σχολής, είναι τα άγχη της εξεταστικής, είναι οι διαλέξεις των καθηγητών, είναι οι έριδες και οι φιλίες με τους συμφοιτητές. Είναι τα γέλια και τα κλάματα. Είναι εκείνο το πρωινό αεράκι που σε ανανεώνει και σε γεμίζει ενέργεια. Είναι η μυρωδιά της βροχής στο χωματόδρομο στο δρόμο για τη σχολή. Είναι η ηρεμία της πόλης και η χαρά της δημιουργίας. Είναι τα πρώτα φύλλα που έκαναν την εμφάνιση τους στο σπορείο μας. Είναι ο καυτός ήλιος στα θερμοκήπια. Είναι η καλλιέργεια του μύκητα σε τρυβλίο κι η αναγνώριση του στο μικροσκόπιο. Είναι τα έντομα που κυνηγούσαμε με την απόχη. Είναι που οι λατινικές ονομασίες στο μαρούλι Lactuca sativa και στη τομάτα Solanum lycopersicum που θύμιζαν τον κόσμο των μάγων στο σύμπαν του Χάρι Πότερ. Είναι όλα αυτά τα απρόοπτα και τα αστεία που θα θυμάμαι. Είναι το έργο που έμεινε μισό. Είναι τα 34 μαθήματα που πέρασα και πλησίαζα στο πτυχίο. Είναι που τώρα το βλέπω να απομακρύνεται σαν το μπαλόνι που το πήρε ο αέρας.
Νιώθω σαν ένα φυτό που ζούσε προστατευμένο στο χώρο του θερμοκηπίου και κάποιοι εισέβαλλαν ξαφνικά και γκρεμίζουν τον κόσμο μου. Είχα αναπτύξει ένα υποτυπώδες ριζικό σύστημα, είχε ψηλώσει ο βλαστός, είχαν εκπτυχθεί η οφθαλμοί κι είχα αρχίσει να ανθίζω. Είχαν δειλά δειλά εμφανιστεί και οι πρώτοι καρποί αλλά δεν πρόλαβαν να καρποδέσουν. Είναι η μεταφύτευση που πρέπει να γίνει μακριά από εδώ. Είναι το ξερίζωμα που με πονάει. Είναι που δεν θα συγκομιστούν οι καρποί των κόπων μου.
Μαρία Κατούφα ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΓΕΩΠΟΝΙΑΣ
